برای مشخص نمودن سلامت روانی افراد حداقل چهار نشانه وجود دارد:
1) عشق به خویشتن
عشق به خویشتن مشخص می کند تا چه میزان قادریم با خودمان دوست باشیم واز خود حمایت کنیم.
وقتی شخصی مارا مایوس یا تحقیر می کند آیا می توانیم به راحتی از موضوع بگذریم یا در خود فرو می
رویم و درهم می شکنیم؟آیا جرات پذیرش اشتباهات را داریم؟آیا نسبت به توانمندی های خود آگاهی
کافی داریم که نه بگوییم؟
2) صداقت
چه میزان می توانیم واقعیت های خود را بپذیریم، به ویژه وقتی واقعیت ها ناخوشایند باشند
آیا می توانیم به حماقت، حسادت، اندوه و سردرگمی خود پی ببریم؟آیا آمادگی داریم در کنار دیگران
آموزش ببینیم؟
3) برقراری ارتباط
آیا درد را درون خود می ریزیم و آن را به صورت نمادین بروز می دهیم یا با خشم غرض گونه که نتیجه
بالعکس دارد آن را بیرون می ریزیم؟وقتی دیگران ما را می رنجانند آیا حق داریم آن را بیان کنیم یا
درها را به هم بکوبیم وبا حالت قهردر خود فرو رویم؟
4) اعتماد
در ذهن ما جهان تا چه حد پرمخاطره است؟ آیا آشنایان جدید ما را دوست دارند یا به ما آسیب خواهند زد؟
با اندیشیدن به این پرسش ها حداقل به شکل زخم های خود پی می بریم و در نتیجه نوع پانسمان
لازم را تشخیص می دهیم.
ارائه مطلب: سرکار خانم هدایتی - هنرستان شهید هندویان