ایرانی از دوران باستان پوشش و حجاب را نه تنها مختص زنان بلکه آن را از ویژگیهای اهورایی مردان نیز میپنداشته و در مقابل، برهنگی و بی بند و باری را اهریمنی میدانسته است.
به گزارش شبکه خبر، نقشها و كتیبههای بر جای مانده از داخل و خارج از مرزهای ایران كهن، از هزاران سال پیش، گواهی میدهند كه نیاکان پارسای مردمان سرزمین پارس، نسبت به بسیاری از مردمان هم عصر خویش معتقدتر و پایبندتر به حفظ این ارزش آسمانی بودهاند. پوشش زنان در ایران باستان همواره سبك و اسلوب خاصی داشته و بررسیها نشان میدهد كه پوشش تمام بدن در دورههای مختلف تاریخی چه نزد زنان و چه نزد مردان در ایران یك حقیقت بوده است و در طول تاریخ به هیچ وجه ایرانیان در برهنگی به سر نمیبردهاند. البته این موضوع را باید در نظر داشت كه پوشش كامل و آراسته همراه با تزیینات زنان در ایران، با پوشش چادر تفاوت داشته است.
ویل دورانت معتقد است نقش پوشش و حجاب زنان در ایران باستان چنان برجستهاست كه میتوان ایران را منشأ اصلی پراكندن حجاب در جهان دانست.
دایرهالمعارف لاروس نیز پیدایی حجاب زنان را به ایران باستان نسبت میدهد. در تفسیر اثنی عشری چنین آمدهاست: تاریخ نشان میدهد كه حجاب در فرس (فارس) قدیم وجود داشته است. پس از ورود اسلام به ایران حجاب بانوان نجیب ایرانی ادامه یافت، البته اسلام دیدگاهی نو در خصوص حجاب داشت که نه تنها ایرانیان، بلکه جهانیان نیز تا زمان ظهور این دین بزرگ آسمانی تجربه نکرده بودند.
از دیدگاه اسلام حجاب بانوان، دارای دو بُعد ایجابی و سلبی است. بُعد ایجابی آن، وجوب پوشش بدن و بُعد سلبی آن، حرام بودن خودنمایی به نامحرم است؛ و این دو بُعد باید در کنار یکدیگر باشد تا حجاب اسلامی محقق شود؛ گاهی ممکن است بُعد اول باشد، ولی بُعد دوم نباشد، در این صورت نمیتوان گفت که حجاب اسلامی محقق شده است.